Ik huil niet zo vaak bij boeken. Bij films hoeven ze maar een viool aan te zetten en de tranen lopen over mijn wangen. Bij boeken blijf ik nuchterder. Maar niet bij dit boek. Het greep me aan, naar de keel. Het verscheurde me en liet me wezenloos achter. De Middagvrouw van Julia Franck. Het verhaal staat al overal op internet, dus dat zal ik hier niet uitgebreid gaan herhalen. Het is geen nieuw boek ook. 

Als moeder laat je je kind niet achter op een station terwijl je leven op dat moment niet echt in gevaar is. Als je dat wel doet, ben je een slechte moeder. Behalve als je Helene’s leven leiddet. Dat Franck me deze ‘ontaarde” moeder zó laat begrijpen, zo mee laat voelen zonder violen aan te zetten, is indrukwekkend. Ja, hier en daar is het boek erg Duits-romantisch. Maar ik vergeef het haar. Alle afwijzing die Helene meemaakt is ijzingwekkend en toch nergens larmoyant.

Donderdag bespreken we het met leesclub Eat Drink Book Woman. Kan me niet voorstellen dat iemand het niet prachtig vindt. Maar treurig. Dat wel.

Al jaren trakteert Rik pepernootdrolletjes op zijn verjaardag (officieel kruidnootdrolletjes, maar wij zeggen nu eenmaal pepernootdrolletjes). Het is maar een idee voor iedereen die de basisschoolleeftijd nog niet ontgroeit is en gevoel voor humor heeft. Want waarom zou je alleen maar kleine keutjeltjes mogen draaien?

Recepten vind je overal op internet, bijvoorbeeld bij Sinterklaasrecepten. Maak een dubbele hoeveelheid en rol een sliertje van een centimeter of vijf. Draai dat tot een mooi hoopje met een puntje triomfantelijk naar boven. (Poep met een puntje is van roofdieren, met een afgerond eindje van planteneters, wist je dat? Vraag me af of drollen van vegetariërs er anders uit zien dan van vleeseters… Is er een vegetariër onder mijn lezers?)

Deze keer hadden we ze niet te hard gebakken (eigenlijk te kort), maar dat kwam het poepige gehalte alleen maar ten goede. Serveren op een blaadje wc-papier.

Op de school van mijn kinderen schreven de 8stegroepers sprookjes. Deze hing voor groep 5. Tot grote hilariteit van de ouders.

Ella doet mee aan een wedstrijd waarmee ze twee dagen Efteling kan winnen voor het hele gezin. Ze moest een sprookje schrijven van maximaal 300 woorden. Een sprookje schrijven kon ze wel, ze is er zelfs van overtuigd dat ze het sprookje schreef dat gaat winnen (aan zelfvertrouwen geen gebrek). Het was alleen drie keer te lang. Letterlijk. Samen hebben we het ingekort. Het is nog 25 woorden te lang, maar meer kon er niet uit. Hoop dat de jury met alle handen over de rechtvaardige harten strijkt.  

Er was eens in een land hier ver vandaan een dapper meisje dat Alize heette. Zij had als beste vriend een kleine muis die kon praten. Op een dag hoorden zij dat er een kluis in de Efteling was komen vallen en niemand wist waarom.
Warschel- zo heette de muis-  zei: Alize jij kan dat. Alize twijfelde.
Ik ga je helpen. Zei opeens een jongensstem. Die was van Nils Watrelan waar Alize al lang verliefd op was. Toen durfde Alize wel.
Een week later keek Alize vol bewondering naar de Efteling die voor haar lag.
De Directeur Van De Efteling Kwam op hun drieën afgerend. Kom binnen zei hij. Dit is Warbbelis Jacobs, de andere kandidaat. Meneer Jacobs kon je moeilijk groot noemen ook al was hij dat wel, voor een dwerg. Hij had een sikje  en een bolhoedje op. Hij mocht eerst. De dwerg dacht: als het niet lukt saboteer ik de kluis zodat Alize hem ook niet open krijgt…
Na een uur mocht Alize.
Toen Alize twee meter van de kluis af was werd ze opeens naar achter geblazen. Ik kan helpen zei Nils. Warschel pak mijn ene hand vast en Alize mijn andere hand. Zeg mij na.

Alize, Warschel en Nils zeiden dat rijmpje drie keer.
Nils zag het als eerste; een groene gloed om de kluis die langzaam steeds sterker werd.
BENG! En de kluis ging open. Warschels muizenstaart begon te trillen van opwinding. Alize las voor wat er op de binnenkant stond: deze kluis is speciaal voor de Efteling gemaakt om mensen te verbazen met de kunst van de Rabobank.
Meneer De Directeur Van De Efteling was erg blij.
En Alize en Nick trouwden en Warschel vond een muizenmeisje en ging samenwonen in hun huis.
En ze leefden nog lang en gelukkig.