Leeuwentemmer. Dat stond op het briefje dat ik kreeg van acteur/schrijver Leon de Waal. Dat was mijn eerste personage waar ik een achtergrond bij moest verzinnen.
‘Topmodel’ stond er op het tweede briefje. De twee briefjes erna vermeldden damestoilet (locatie) en proces (als bron van miscommunicatie). Opdracht: schrijf een dialoog waarin er iets mis loopt in de communicatie. Dit is het resultaat van een warm dagje ploeteren in het Abbertbos bij Elburg.

Katrina: Ben je daar eindelijk?

Anthony : Ja. Ik moest wachten tot ik naar binnen kon glippen. Maar ik had liever op het herentoilet afgesproken moet ik zeggen. Of desnoods op het invalidentoilet. Wat als iemand me zo naar buiten ziet gaan. Of als er iemand binnen komt?

K: Daar heb ik niks mee te maken. Heb je het bij je?

A Ik wil er eerst iets over zeggen.

K: Snel dan want ik heb niet veel tijd.

A:. Als ik het nu aan jou geef, hoe weet ik dan zeker dat je het niet gebruikt om mij in de problemen te brengen.

K: Dat weet je niet. Maar heb je keus?

A: Keus, kiezen, kiezen op elkaar. Kiezen voor elkaar. Katrina… Ik  heb  ook  een carrière.

K: Ging het goed?

A: Goed wil ik het niet noemen. Het is fout, het is en blijft fout.

K: Maar Santorini trapte erin?

A:  Ja hij trapte erin, hij at er van, precies zoals jij wilde.

K: Hoeveel foto’s?

A: Ik had een camera aan het plafond en een achter de spiegel. Ik heb er een stuk of 10 waarop je zijn gezicht goed ziet. Katrina, Waarom moet het zo? Kunnen we niet  samen optrekken?

K: Nee

 A: Stop met jouw werk, ga met mij mee de wereld rond.

K: Nee

A: Volgende week loop ik een show in Milaan.

K: Ben je doof. Geef die foto’s.

A: Waarom niet?

K Ik ga nergens heen zonder de katten.  Als Santorini mijn dieren en wagen houdt, kom ik nergens meer aan de slag.  Ik moet die foto ‘s hebben. (lacht schamper) Ze zijn mijn vrijbrief. Letterlijk en figuurlijk. Waar heb je precies foto’s van?

A: Nou, wat je zei. Dat ie in schoolmeisjesuniform voor me zit en dat ik ‘m billenkoek geef. En dat ie de vloer schoonlikt. O en dat ik in zijn mond plas. Maar Katrina, ik wil dat nooit meer doen. Ik ben niet zo. Ik hou van jou. Wanneer kunnen wij weer samen zijn?

K: Perfect. Oké geef de foto’s.

A: Krijg ik dan een kus?

K Geef hierrrrrrrrrrrrrrrrrrr.

A: Katrina, is dat alles? Katrina, ik wil je vasthouden.

K: Af! Chchchchch

A: Liefste…

K: Grrrrrauw

A: Je maakt me bang.

K: Grrrrrhap.

—–

Voor de volledigheid de uitwerking van de twee personages (daar kregen we tien minuten voor) die ik voorafgaan aan de scene moest beschrijven

Leeuwentemmer

Katrina  44 jaar uit Limburg. Was vroeger bang voor katten en heeft dat toen overwonnen, door katten te bestuderen. Lijkt zelf ook wel wat op een kat. Loopt op kousenvoeten, maar kan ongenadig scherp uit de hoek komen.  Was zesde kind. Joviale, populaire ouders  die nogal intimiderend waren, het hele gezin, behalve Katrina was te luid, als olifanten in een porseleinkast. Katrina is er stil en sluipend van geworden. Verdwijnt eigenlijk uit zicht tot ze met de grote katten werkt. Lijkt dan 30 cm groter te worden.

Topmodel

Anthony  27,  verwacht en krijgt bewondering. Kan goed pleasen. Kan goed doen of hij alles begrijpt. Is daarin kameleontisch. Was enig kind. Heeft haar hoogopgeleide ouders teleurgesteld, die hadden gehoopt dat hun zoon een wetenschappelijke carrière  zou nastreven.  Zoon heeft altijd op tenen moeten lopen, kon het vwo niet aan. Ging veel uit en blowde lange dagen tot hij gespot werd. Is toen van de dope afgegaan, reist nu voor opdrachten de hele wereld rond. Maar kan het nog steeds niet goed voor zijn ouders. Hij heeft zichzelf wijs gemaakt dat hem dat niks meer doet.

—–

Het is heerlijk om eens zo zonder veel na te denken alleen maar lekker te schrijven. Leon de Waal is een erg goede worskhopleider, met geweldige feedback. Iedereen glom na zijn complimenten. En hoewel niet iedereen een goed verhaal had, klopten alle complimenten. En leerde iedereen daar meer van dan wanneer hij kritiek had gegeven. Dank je wel Leon. Het waren twee bijzondere dagen.

De crime scene

Er is gisteren een moord gepleegd in de bossen bij Elburg. CSI Dronten kwam er niet uit en riep de hulp in van de stagiairs op Buitenkunst om het verhaal te achterhalen. Samen bedachten we dat en de rest van de dag hebben we allemaal een personage uitgediept. Dat van mij was de buschauffeur… Maar of hij het gedaan heeft? Ik weet het niet.

Opera staat wat mij betreft op één lijn met dans. De meeste tijd vraag ik mij af: waar gááááát dit over! En dan opeens, als je gegrepen bent, vraag je je dat helemaal niet meer af en onderga je, ben je, luister je en geniet je. Gisteravond was ik naar generale repetitie van De Cornet, die vanavond officieel in première gaat.

Stad van Verlangen IV

De Cornet is de vierde operareis in de serie ‘Stad van Verlangen’. En omdat het een reis is, met een boot naar een afgelegen deel van de haven, ben je ook als je niet gegrepen bent door de muziek onderweg: er is altijd wel iets waardoor je je niet gaat vervelen.

Schommelen

Op de heenreis zaten we in het vooronder, door het lot gescheiden van de andere helft van het publiek. Het gebonk van de motor verstoorde de subtiele muziek van Benjamin Britten – dat was jammer, maar zonder uitzicht in een schommelende boot varen naar onbekende bestemming was spannend genoeg.

Kinderkopjes

Op het eiland overviel ons het gigantische maritiem-industriële landschap. Grote kettingen (en dan bedoel ik ook groot) met daarop een kleine koning, machtige ankers en bergen van kinderkopjes. Tegen een ondergaande zon speelde zich daar het middendeel af. Een prachtig koor van Venitiaans gemaskerde mannen vond ik het aangrijpendst. Geen idee waar het verhaaltje over ging overigens.

Verloren zonen

Op de terugweg mochten we op het ‘zonnedek’ (tering – wat was het koud), en genoten bij een glas champagne van lichtere liederen, die evengoed allemaal handelden over verloren zonen en oorlog (dat weet ik uit de flyer, hoor, het was allemaal onverstaanbaar).

Ruim drie uur waren we onderweg. Maak die reis als je de kans krijgt.