Ik huil niet zo vaak bij boeken. Bij films hoeven ze maar een viool aan te zetten en de tranen lopen over mijn wangen. Bij boeken blijf ik nuchterder. Maar niet bij dit boek. Het greep me aan, naar de keel. Het verscheurde me en liet me wezenloos achter. De Middagvrouw van Julia Franck. Het verhaal staat al overal op internet, dus dat zal ik hier niet uitgebreid gaan herhalen. Het is geen nieuw boek ook. 

Als moeder laat je je kind niet achter op een station terwijl je leven op dat moment niet echt in gevaar is. Als je dat wel doet, ben je een slechte moeder. Behalve als je Helene’s leven leiddet. Dat Franck me deze ‘ontaarde” moeder zó laat begrijpen, zo mee laat voelen zonder violen aan te zetten, is indrukwekkend. Ja, hier en daar is het boek erg Duits-romantisch. Maar ik vergeef het haar. Alle afwijzing die Helene meemaakt is ijzingwekkend en toch nergens larmoyant.

Donderdag bespreken we het met leesclub Eat Drink Book Woman. Kan me niet voorstellen dat iemand het niet prachtig vindt. Maar treurig. Dat wel.