Opera staat wat mij betreft op één lijn met dans. De meeste tijd vraag ik mij af: waar gááááát dit over! En dan opeens, als je gegrepen bent, vraag je je dat helemaal niet meer af en onderga je, ben je, luister je en geniet je. Gisteravond was ik naar generale repetitie van De Cornet, die vanavond officieel in première gaat.
Stad van Verlangen IV
De Cornet is de vierde operareis in de serie ‘Stad van Verlangen’. En omdat het een reis is, met een boot naar een afgelegen deel van de haven, ben je ook als je niet gegrepen bent door de muziek onderweg: er is altijd wel iets waardoor je je niet gaat vervelen.
Schommelen
Op de heenreis zaten we in het vooronder, door het lot gescheiden van de andere helft van het publiek. Het gebonk van de motor verstoorde de subtiele muziek van Benjamin Britten – dat was jammer, maar zonder uitzicht in een schommelende boot varen naar onbekende bestemming was spannend genoeg.
Kinderkopjes
Op het eiland overviel ons het gigantische maritiem-industriële landschap. Grote kettingen (en dan bedoel ik ook groot) met daarop een kleine koning, machtige ankers en bergen van kinderkopjes. Tegen een ondergaande zon speelde zich daar het middendeel af. Een prachtig koor van Venitiaans gemaskerde mannen vond ik het aangrijpendst. Geen idee waar het verhaaltje over ging overigens.
Verloren zonen
Op de terugweg mochten we op het ‘zonnedek’ (tering – wat was het koud), en genoten bij een glas champagne van lichtere liederen, die evengoed allemaal handelden over verloren zonen en oorlog (dat weet ik uit de flyer, hoor, het was allemaal onverstaanbaar).
Ruim drie uur waren we onderweg. Maak die reis als je de kans krijgt.
